Της Αθηνάς Κρεμμύδα* - 08/12/2022
Οι κρίσιμες γεωπολιτικές και οικονομικές εξελίξεις των τελευταίων ετών, σε παγκόσμιο επίπεδο, αφύπνισαν κατά κάποιο τρόπο την ελληνική εξωτερική πολιτική και της επέβαλαν να πράξει τα αυτονόητα για την διασφάλιση και προστασία των εθνικών μας συμφερόντων απέναντι σε οποιαδήποτε πρόκληση.
Κατά κοινή ομολογία διπλωματών και διακεκριμένων διεθνολόγων και αναλυτών είναι η πρώτη φορά στην μεταπολεμική Ελλάδα που το επιτελείο του Υπουργείου Εξωτερικών έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου ενημερώνοντας διεθνείς οργανισμούς, συμμάχους και αρχηγούς κρατών για την προκλητική στάση της Τουρκίας και τις θέσεις μας επικαλούμενοι πάντα το Διεθνές Δίκαιο.
Η υπογραφή του συνυποσχετικού με την Αλβανία, για την παραπομπή της διευθετήσεως της ΑΟΖ, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αποτελεί πλέον θέμα μείζονος εθνικού συμφέροντος για την Ελλάδα και, εφόσον πραγματοποιηθεί, μια σημαντική νίκη στις παράλογες απαιτήσεις της Τουρκίας.
Δυστυχώς όμως η Ελλάδα, αν και χώρα των Βαλκανίων, δεν έχει καμία ουσιαστική επιρροή στη περιοχή και η ανεπάρκειά της, μετά κι από την αρνητική κατάληξη των διαπραγματεύσεων με τα Σκόπια, φάνηκε κι από την αποτυχημένη απόπειρα επισκέψεως του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στα χωριά της Βορείου Ηπείρου όπου διαμένει η Εθνική Ελληνική Μειονότητα. Η δικαιολογία του “κακού καιρού”, που δεν έπεισε τελικά κανέναν, αποτελεί ένδειξη της άγνοιας και της προχειρότητας με την οποία αντιμετωπίζουμε τόσα χρόνια της ελληνοαλβανικές σχέσεις αλλά και την μειονότητα στην Αλβανία. Οι ευθύνες βέβαια στην συγκεκριμένη περίπτωση βαραίνουν όλο το πολιτικό σύστημα των τελευταίων 30 και πλέον ετών στην Ελλάδα.
