της Αθηνάς Κρεμμύδα,
Ραδιοφωνικής
παραγωγού της εκπομπής «Βόρειος Ήπειρος.GR»
02/12/2012
«Επειδή κάποιοι τρελοί αποφάσισαν να βάλουν
τα σύνορα στην Κακαβιά, εγώ θα λέγομαι Αλβανός;» ήταν τα λόγια ενός παππού
από την Χειμάρα της Βορείου Ηπείρου, ο οποίος αγανακτισμένος προσπαθούσε να
καταλάβει γιατί στην ταυτότητα του αναγράφεται ως τόπος γεννήσεως: Χειμάρα,
Αλβανία.
Το μόνο
σίγουρο είναι ότι όσα πολιτικά επιχειρήματα και αν επιστρατεύσει κανείς δεν πρόκειται
να πείσει τον υπερήφανο υπερήλικα βορειοηπειρώτη ο οποίος γεννήθηκε Έλληνας,
μεγάλωσε Έλληνας και θα πεθάνει Έλληνας, επιβεβαιώνοντας έτσι μια ιστορία που
ξεκινάει από τα βάθη των αιώνων. Το παράλογο όμως της ιστορίας, η οποία
γράφεται με θυσίες και αγώνες, είναι ότι ο νικητής δεν είναι πάντα και
δικαιωμένος.
Ελλάδα, Οκτώβριος 1912: Η Ελλάδα κήρυξε τον πόλεμο κατά της Τουρκίας. Το 1912 η
όλη κατάσταση στα Βαλκάνια οδήγησε τα κράτη της χερσονήσου του Αίμου, την
Βουλγαρία, τη Σερβία, την Ελλάδα και το Μαυροβούνιο να «παραμερίσουν προσωρινά
την αμοιβαία καχυποψία των εθνικών τους ιδεολογιών» και να σχηματίσουν την
«Βαλκανική Συμμαχία», κατά των Τούρκων. Η Ελλάδα δεν ήθελε να δεσμευθεί με το
Μαυροβούνιο, αλλά μια σειρά γεγονότων έδειξε ότι υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να
αναγνωρισθεί επίσημα η Ήπειρος ως αλβανική περιοχή, όπως άλλωστε ευνοούσε από
καιρό η Αυστρία. Οι τρείς σύμμαχοι Σέρβοι, Βούλγαροι και Μαυροβούνιοι, έβαλαν
την Ελλάδα στην Βαλκανική Συμμαχία επειδή την θεωρούσαν «μη υπολογίσιμο
παράγοντα» για εδαφικές διεκδικήσεις. Λίγους μήνες αργότερα η Ελλάδα
διπλασιάζεται εδαφικά και πληθυσμιακά, κερδίζοντας πολύ περισσότερα από
οποιαδήποτε πρόβλεψη στρατιωτικού ξένου επιτελείου, ακόμη και του Ελληνικού, απελευθερώνοντας
την Θεσσαλονίκη αλλά και ολόκληρη την Ήπειρο και κάπως έτσι η ιστορία καταγράφει την πρώτη φορά που η
Βόρειος Ήπειρος απελευθερώνεται από τον Ελληνικό Στρατό. Αυτό προκάλεσε την
έντονη δυσαρέσκεια τόσο της Βουλγαρίας η οποία από σύμμαχος γίνεται αντίπαλος,
καθώς διεκδικούσε την Μακεδονία, αλλά και της Αυστρίας η οποία φαίνεται να
χάνει την επιρροή της στην Αδριατική και στα Βαλκάνια.
Αλβανία,
Νοέμβριος 1912: Με την έναρξη του Α’
Βαλκανικού Πολέμου, οι Τούρκοι απέσυραν από παντού τις στρατιωτικές δυνάμεις
τους και τις προώθησαν προς τα κύρια μέτωπα του πολέμου. Αυτό διευκόλυνε τους
Αλβανούς εθνικιστές, οι οποίοι συνεκάλεσαν στον Αυλώνα συνέλευση που αποφάσισε
την απόσπαση της Αλβανίας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Ισμαήλ Κεμάλ που
διεύθυνε τις εργασίες της Εθνοσυνελεύσεως ύψωσε τη σημαία της ανεξαρτησίας στις
28 Νοεμβρίου 1912. Έκτοτε η 28 Νοεμβρίου τιμάται από τους Αλβανούς ως εθνική
εορτή.
Είναι
άξιο λόγου, όμως, ότι η προσπάθεια είχε ξεκινήσει αρκετά χρόνια πριν. Από τις πρώτες κινήσεις των Αλβανών για δημιουργία
εθνικής συνείδησης και αυτόνομου κράτους, σύμφωνα πάντα με ιστορικές πηγές,
ήταν η ίδρυση του «Συνδέσμου της Πρισρένης» στις 10 Ιουνίου 1878 από Αλβανούς
φεουδάρχες, αρχηγούς φατριών, εμπόρους και εκπροσώπους της πνευματικής ηγεσίας,
με την ανοχή της Πύλης, υπό το φόβο της επέκτασης των Σέρβων και των
Μαυροβουνίων, κατά την διάρκεια του Ρωσσοτουρκικού πολέμου. Στο υπόμνημα που
συνέταξαν, το οποίο απευθύνουν στις Μεγάλες Δυνάμεις, απαιτούν την ακεραιότητα
του αλβανικού εδάφους. Το υπόμνημα αυτό έχει μεγάλο ενδιαφέρον όμως, όχι μόνο γιατί
αποτελεί την κυριότερη εκδήλωση του αλβανισμού ως εθνικότητα, αλλά και διότι
πρότεινε την ομοσπονδιακή ένωση με την Ελλάδα(!), εφόσον, όπως λέει το υπόμνημα
έχουν κοινούς εχθρούς, τους Σλάβους.
Μετά την λήξη των
Βαλκανικών Πολέμων υπογράφονται οι Συνθήκες του Λονδίνου και του Βουκουρεστίου.
Αναγνωρίστηκε η ανεξαρτησία της Αλβανίας αλλά σε
αντιστάθμισμα των απωλειών της στο Βορρά, αφού οι μισές αλβανικές περιοχές
περιήλθαν στην Σερβία και το Μαυροβούνιο, ο Ελληνικός Στρατός, που είχε
απελευθερώσει όλη την Ήπειρο, υποχρεώθηκε να υποχωρήσει και έτσι η Β. Ήπειρος
ενσωματώθηκε στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος…
100
χρόνια μετά…: Διανύοντας τον αστερισμό της
Ευρωπαϊκής Ενώσεως, οι γεωπολιτικοί
συσχετισμοί στα Βαλκάνια μοιάζουν σαν μια παρτίδα σκάκι η οποία δεν έχει
ολοκληρωθεί ακόμα, με πολλούς ενδιαφερόμενους υποψήφιους παίκτες που θέλουν να
εξασφαλίσουν την επιρροή τους στην Βαλκανική χερσόνησο.
Από την άλλη πλευρά το Αλβανικό κράτος, με
αφορμή και τα 100 χρόνια της ανεξαρτησίας του, διανύει τον αστερισμό της
«Μεγάλης Αλβανίας» καλλιεργώντας έντονα την ανθελληνική προπαγάνδα και στηριζόμενο
σε επεκτατικές βλέψεις σε ελληνικά εδάφη στην Ήπειρο, διαστρεβλώνοντας την
ιστορία και μιλώντας για δήθεν «γενοκτονία των τσάμηδων». Τα γεγονότα δείχνουν
ότι πίσω από την ακραία εθνικιστική έξαρση στην Αλβανία, κρύβεται η Τουρκία της
οποίας το δόγμα της εξωτερικής της πολιτικής είναι η αναβίωση της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας. Το ακραίο αλβανικό κόμμα «Ερυθρόμαυρη Συμμαχία» το οποίο
φαίνεται να χρηματοδοτείται από το Ίδρυμα
Γκιουλέν, καθώς και τα αλβανικά ΜΜΕ, δείχνουν να είναι η φωνή της Τουρκίας
στα Βαλκάνια. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι τωρινό. Διαβάζοντας το βιβλίο της Ελένης Ι. Νικολαΐδη «Ξένες προπαγάνδες και εθνική αλβανική κίνηση...», που εξέδωσε
το 1978 αναφέρεται το ακόλουθο περιστατικό:
«Ένας
από τους δραστηριότερους προπαγανδιστές του αλβανικού εθνικισμού ήταν ο Δερβίς
Χίμα που ζούσε στο Παρίσι κι επαγγελλόταν τον δημοσιογράφο. Το πραγματικό του
όνομα ήταν Ibrahim Mehmet Chim. Υπάρχει απόδειξη, γράφει η Νικολαΐδη, πως ήταν
έμμισθος πράκτορας της Αυστρίας.
Ο Δερβίς
Χίμα, «με τη φήμη του μεγάλου αποστόλου της αλβανικής Ιδέας», έφτασε το 1909
στη Βόρειο Ήπειρο και άρχισε να λέει στο
πλήθος πως στα αλβανικά σχολεία, μαζί με την Αλβανική, πρέπει να διδάσκεται και
η Τουρκική. Τότε ένας από το πλήθος, που χαρακτηρίζεται σαν άτομο διανοητικά
ανάπηρο, διακόπτει το ρήτορα και του λέει: «Και τι θα γίνει με την Ελληνική; Που
είναι αυτοί οι τυφλοί χριστιανοί που άνοιξαν τα μάτια τους με τα ελληνικά
γράμματα για να σου απαντήσουν;» Ο Χίμα δεν τόλμησε να δώσει απευθείας απάντηση
και τόνισε πως Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί πρέπει να ζουν σαν αδέλφια.
Η
συναδέλφωση μουσουλμάνων και ορθοδόξων, που κήρυττε ο Χίμα, απέκτησε περιεχόμενο
μονόπλευρο. Τη χρησιμοποίησαν δηλ. οι μουσουλμάνοι για να εξοντώσουν πραγματικά
και μεταφορικά τους Έλληνες.»
Αν εξετάσουμε σήμερα το δόγμα της «φιλίας» που
έχει υιοθετήσει η ελληνική εξωτερική πολιτική απέναντι στην Αλβανία και την
Τουρκία, εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι πρόκειται ακόμα μια φορά περί μονόπλευρης
«φιλίας», την οποία η Ελλάδα πλήρωσε πολύ ακριβά θυσιάζοντας ένα σημαντικό
κομμάτι της ιστορίας της το οποίο δεν το διεκδίκησε ποτέ.
Τελικά, είναι πολύ εύκολο να εξοντώσει κανείς
ένα έθνος ή έναν λαό, αναγκάζοντας τον να ξεχάσει την ιστορία του, γιατί όπως
φαίνεται η ιστορία επαναλαμβάνεται και όποιος την γνωρίζει καλά, γνωρίζει
σίγουρα και την συνέχεια της για τα επόμενα 100 χρόνια…
(Αναδημοσίευση
από τη στήλη «Συν Αθηνά…» του τεύχους Νοεμβρίου 2012 του μηνιαίου ένθετου περιοδικού «Σκιάχτρο» της εφημερίδας Ελεύθερη Ώρα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου