Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΑΛΙΚΟ

.

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1990 - ΟΙ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΟ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

Της Αθηνάς Κρεμμύδα

Υποψήφιας Βουλευτού Β’ Πειραιώς

Υπεύθυνης του Τομέα Βορειοηπειρωτικού Αγώνα της ΝΕ.Ο.Σ.

Ήταν απόγευμα της 11^ης Δεκεμβρίου του 1990 όταν στην πλατεία του χωριού Αλίκο, που ήταν σημείο συνάντησης των κατοίκων , μια παρέα νέων γεμάτοι όνειρα, ελπίδες αλλά και λαχτάρα για την Ελλάδα αποφάσισε να περάσει τα σύνορα με τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα και να βρεθεί στην αγκαλιά της Μητέρας Πατρίδας. Οι καιροί ήταν ακόμα δύσκολοι, ο φόβος κυριαρχούσε παντού και το σύστημα ήταν αδίστακτο σε τέτοιου είδους κινήσεις. Τα σύνορα αυτά που χώρισαν την Ήπειρο στα δυο είχαν βαφτεί με αίμα ουκ ολίγες φορές τονίζοντας έτσι την αδικία των «ισχυρών» εις βάρος της Βορείου Ηπείρου.

Όταν έπεσε το σκοτάδι οι τρεις νέοι από το Αλίκο και ακόμα ένας από κοντινό χωριό, τη Γέρμα, πήραν το δρόμο προς τα σύνορα με μοναδικό τους όπλο το όνειρο να ζήσουν σε μια ελεύθερη Πατρίδα. Η χειμωνιάτικη εκείνη νύχτα ήταν βουβή θαρρείς και ήθελε να κρύψει κάτι, το μόνο που ακουγόταν ήταν οι σταγόνες της βροχής και το φύσημα του ανέμου…και μετά πυροβολισμοί. Τα άψυχα σώματα των τεσσάρων νέων παρέλαβαν οι μυστικές υπηρεσίες οι οποίες φρόντισαν να διαδώσουν την «επιτυχία» τους ώστε να προκαλέσουν φόβο στους υπόλοιπους. Η επόμενη μέρα ήταν διαφορετική για ολόκληρη τη Β. Ήπειρο η οποία πενθούσε για τα παλικάρια που έχασε αλλά πλέον ξέρανε όλοι οι Βορειοηπειρώτες ότι ήρθε η ώρα να αντιδράσουν. Η απόφαση των μυστικών υπηρεσιών της Αλβανίας να καταδικαστούν και να διασυρθούν σε λαϊκό δικαστήριο οι σοροί των τεσσάρων νέων προκάλεσε την οργή και την αγανάκτηση των κατοίκων του Αλίκο οι οποίοι αποφάσισαν να πάνε στα σύνορα και να πάρουν τα άψυχα σώματα των παιδιών τους χωρίς να υπολογίσουν της συνέπειες. Το γεγονός αυτό προκάλεσε την ανάκληση της απόφασης με αποτέλεσμα οι σοροί των τεσσάρων νέων να παραδοθούν στις οικογένειες τους.

Όσοι βρέθηκαν εκεί μιλούν για συγκλονιστικές στιγμές που δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Οι εικόνες ήταν μακάβριες, τα σώματα τρυπημένα από τις σφαίρες. Ένας πατέρας έτρεξε να αγκαλιάσει το γιο του και το χέρι του έπιασε το κενό πίσω από το λαιμό του. Κάποιος είχε αδειάσει το όπλο του στο στόμα του παιδιού… Και ήταν μόλις 16 χρονών. Ολόκληρο το χωριό βυθίστηκε στο πένθος και παντού ηχούσε το μοιρολόι. Όλοι όμως ψιθύριζαν ότι αυτό δεν θα περάσει έτσι. Και οι ψίθυροι έγιναν δυνατή φωνή. Τα πρώτα πανό και τα πρώτα συνθήματα άρχισαν να γράφονται, η ψυχή δεν άντεχε άλλο το ζυγό του κομουνιστικού καθεστώτος αλλά ήθελε να εκφραστεί ελεύθερα.

Οι κάτοικοι του Αλίκο αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν κατεβαίνοντας στην πόλη των Αγίων Σαράντα κουβαλώντας στην πλάτη τους τα φέρετρα αλλά και τις αδικίες που είχαν υποστεί τόσα χρόνια. Στην διαδρομή τους ακολούθησαν όλα τα χωριά, και η πορεία έγινε εξέγερση, και οι λίγοι έγιναν χιλιάδες. Στην πρώτη γραμμή γυναίκες και νέοι.

Στην είσοδο της πόλης είχαν παραταθεί στρατός και αστυνομία. Ακολούθησε πετροπόλεμος, και μετά πυροβολισμός προς το πλήθος. Η σφαίρα βρήκε στόχο μέσα στο πλήθος και προκάλεσε κάταγμα μηρού στο άτυχο θύμα. Ένας γιατρός έτρεξε να προσφέρει τις πρώτες βοήθειες ακινητοποιώντας το κάταγμα με δυο ομπρέλες. Η μεταφορά του στο νοσοκομείο ήταν επείγουσα. Το φορτηγό κατάφερε να περάσει μέσα από τον πετροπόλεμο για να φτάσει στην πόλη όπου η υποδοχή των Βορειοηπειρωτών γιατρών ήταν συγκινητική.

Τα τέσσερα παλικάρια του Αλίκο έγραψαν με το αίμα τους άλλη μια σελίδα στην ιστορία της Β. Ηπείρου. Θύμισαν ότι οι Έλληνες ξέρουν να αγωνίζονται για ιδανικά όπως Ελευθερία και Δημοκρατία, άλλωστε αυτοί τα διδάξανε πρώτοι.

Λίγες μέρες αργότερα ο «σοσιαλιστικός παράδεισος» της Αλβανίας κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος αποκαλύπτοντας έτσι το αληθινό του πρόσωπο.

.