της Αθηνάς Κρεμμύδα,
Ελλάδα, Οκτώβριος 1912: Η Ελλάδα κήρυξε τον πόλεμο κατά της Τουρκίας. Το 1912 η
όλη κατάσταση στα Βαλκάνια οδήγησε τα κράτη της χερσονήσου του Αίμου, την
Βουλγαρία, τη Σερβία, την Ελλάδα και το Μαυροβούνιο να «παραμερίσουν προσωρινά
την αμοιβαία καχυποψία των εθνικών τους ιδεολογιών» και να σχηματίσουν την
«Βαλκανική Συμμαχία», κατά των Τούρκων. Η Ελλάδα δεν ήθελε να δεσμευθεί με το
Μαυροβούνιο, αλλά μια σειρά γεγονότων έδειξε ότι υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να
αναγνωρισθεί επίσημα η Ήπειρος ως αλβανική περιοχή, όπως άλλωστε ευνοούσε από
καιρό η Αυστρία. Οι τρείς σύμμαχοι Σέρβοι, Βούλγαροι και Μαυροβούνιοι, έβαλαν
την Ελλάδα στην Βαλκανική Συμμαχία επειδή την θεωρούσαν «μη υπολογίσιμο
παράγοντα» για εδαφικές διεκδικήσεις. Λίγους μήνες αργότερα η Ελλάδα
διπλασιάζεται εδαφικά και πληθυσμιακά, κερδίζοντας πολύ περισσότερα από
οποιαδήποτε πρόβλεψη στρατιωτικού ξένου επιτελείου, ακόμη και του Ελληνικού, απελευθερώνοντας
την Θεσσαλονίκη αλλά και ολόκληρη την Ήπειρο και κάπως έτσι η ιστορία καταγράφει την πρώτη φορά που η
Βόρειος Ήπειρος απελευθερώνεται από τον Ελληνικό Στρατό. Αυτό προκάλεσε την
έντονη δυσαρέσκεια τόσο της Βουλγαρίας η οποία από σύμμαχος γίνεται αντίπαλος,
καθώς διεκδικούσε την Μακεδονία, αλλά και της Αυστρίας η οποία φαίνεται να
χάνει την επιρροή της στην Αδριατική και στα Βαλκάνια.